Εδώ
κάτω από την καρδιά μου
καρφώθηκαν οι σφαίρες οι πρωινές
μπήγονται ολοένα πιο βαθιά.

Τώρα
(Τώρα, σιγά σιγά, που ξημερώνει
και θ’ ακουστεί το σφύριγμα όπου να `ναι)
ελάτε
έλα εσύ Γιώργο, έλα Μιχάλη, έλα Ραούλ,

μαζέψτε τες μια μια
είναι δικές σας
σήμερα το πρωί
στις πέντε
Πριν βγει ο ήλιος.

Πριν, πριν ακόμη απ’ τα καμιόνια
τις μάζεψα για σας
και τώρα
ξερίζωσε τες απ’ το στήθος μου
σαν ένα πρωινό χαρούμενο όνειρο.

Σαν ένα τέλειο παιχνίδι
πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι
ανυποψίαστοι στου ύπνου την ενέδρα
πριν μάθουν τίποτα οι άλλοι
πριν μάθουν πως εγώ

είναι γραμμένο για πάντα να ζήσω.