Θυμήθηκα το χαιρετισμό του σινιάλου
από τέσσερα μίλια που μας είδες
σαν γυρνούσαμε ύστερ’ από χρόνια.

Γνώρισες το καράβι
με τ’ όνομα του ξανθού ήρωα
σπόρου της θάλασσας με μοίρα στεριανή.

Δε σου φέραμε τίποτ’ άλλο από ιστορίες
μακρινών τόπων ανάμνησες
από πράγματα κι αρώματα πολύτιμα.

Mη ζητάς το βάρος τους στα χέρια σου
τα χέρια σου πρέπει να είναι λιγότερο ανθρώπινα
για όσα κρατήσαμε στην ξενιτιά
την πείρα της αφής, τον αγώνα του βάρους,
τα χρώματα τα ξωτικά
να νιώθεις μόνο στα λόγια μας
απόψε που γυρίσαμε.

Eμπόδιο σε τί
το κατάρτι που σου γνώρισε
το γυρισμό μας;