Δε θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Να βλέπω ότι μ’ αγαπάς,
σα θησαυρό μ’ αγγίζεις και χαμογελάς.
Μπορώ; Να σε ξαναφιλήσω...

Να σ'απαλλάξω απ'το θυμό,
να μου μιλάς με πόθο χείμαρρο. Μπορώ;
Να συνεχίσω το όνειρο
κι αφού δεν είσαι δίπλα μου στ’ αλήθεια εδώ,
εγώ, δε θέλω να ξυπνήσω...

Κι όλοι μου λένε, υπομονή·
μια λέξη μόνο, πονάει πολύ.
Κι όλοι μου λένε, περνάει κι αυτό,
μα με κερδίζεις κάθε λεπτό.


Το μέλλον το'χα δει "Εσύ κι Εγώ"
και μόνο αυτό.
Μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή.
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.
Μου το'παν, το καλό πάντα αργεί
κι υπομονή,
μα ξύπνησα.
Στα όνειρα εμπόδιο η ζωή·
και μόνο αυτή.
Και ξύπνησα.

Νόμιζα πάμε μακριά,
ταξίδι ως το φεγγάρι σίγουρα, τρελά·
μα ούτε πυξίδες, ούτε φως
και πήγαμε στ’ αδιέξοδο ολοταχώς, δειλά.
Μια φυλακή, το σώμα.

Δε θέλω άνθρωπο να δω,
θέλω να συνεχίσω το όνειρο. Μπορώ;
Τα πάντα έχουν διαψευστεί,
είμαι ένα με το χώμα, μα η ελπίδα ζει. Ρωτώ,
πώς αναπνέει ακόμα;