Θάνατε λαγωνίκα ομπρός αλύχτα
ποταμέ που ξεχύνεσαι τη νύχτα
στον αργυρό μου φάρο
στην ακατήχητη σιωπή στα μέρη
που ροκανίζεις μέρα-μεσημέρι
ριμάρω με το Χάρο.

Ανάμεσα στα γύψινα εκμαγεία
που απάδουνε στην κοσμική αρμονία
απόκριση θα πάρω
πως είμαι καταμόναχος στην πλάση
κι α δεν έλαχε γης να με σκεπάσει
ριμάρω με το Χάρο.

Με το γαμψό σου αντάμειψέ με χάδι
στο χοϊκό σου υγρό προσκεφαλάδι
να γείρω να σπαρτάρω
κι ως έχω απ’ την ψυχή μου πρώτη δόση
στα νύχια σου δυο λίμπρες αγκιστρώσει
ριμάρω με το Χάρο

Στη βουρκοθαλασσιά και στη γαλήνη
μπεζέρισα καλάρω
μ’ αφήνει η σοροκάδα ή δε μ’ αφήνει
ριμάρω με το Χάρο.