Τέλη Μαΐου
πήρε φωτιά το μεσημέρι,
θύμα του ήλιου.
Λαμπάδιασε η αδειανή πλατεία
και η στο χαστική ερημία της,
το καφενείο
και το πάθος των θαμώνων του,
τα σπίτια
και οι στεγασμένες περιπτώσεις τους,
το επιπλοποιείο
και η τραπεζαρία του
-τραπέζι κι έξι πολυθρόνες,
να επιπλωθεί η ανία
με "δόσεις"μεγάλες
ή μικρές ανάλογα -,
και, φυσικά, και το περίπτερο.
Με την ορθοστασία του,
την ψιλική μελαγχολία του,
ντυμένο
τις απογευματινές του εφημερίδες.
Πήραν φωτιά
και καίγονται τ’ άφθονα "πωλείται",
τα επίσης άφθονα "ζητείται",
τα "κύρια άρθρα"της ζωής,
και η στήλη των θεαμάτων.
Και, βέβαια, και ο περιπτεράς.

Εκτός από το χέρι του,
το αγκαλιασμένο βίαια
από το μαύρο πένθος
προς διαιώνισιν της λύπης του
γιατί απροσχεδίαστα, από το μα σχεδόν,
η νέα κόρη του
ένα μικρό περίπτερο, δικό της,
άνοιξε στον θάνατο
τα είκοσι της χρόνια πριν τελειώσει.