Τέτοιος ουρανός γλυκός ουρανός
και στα τειχιά σμιλεμένα κρίνα σκουτάρια λιοντάρια και
SALVA NOS DOMINE VIGILANTES
CUSTODI NOS DORMIENTES
στ’ ανώφλι της μεγάλης πόρτας.
Στην αυλή του κάστρου κόκκινα απόκοτα λουλούδια,
τα λένε τώρα ψάρια φαρμακερά.
Ο άγγελος έφυγε δείχνοντας φτέρνες χρυσές,
φτέρνες και στήθια το χρώμα της χρυσόπετρας.
Κι ο πολιορκημένος άνθρωπος, μόνος, περίκλειστος·
δίψα· το καστέλι αμπαρωμένο.
Κακόμοιρα κορμιά κι οι λόγχες στενεύουν των πολεμίων
κι η αγρύπνια. Κάτω στην Αλικαρνασσό…
«Να φίλουν το λαιμό σου και να `σταζε ο ιδρώτας μου στις ρώγες τω βυζιώ σου»…
Ήταν παραμονή του Δώδεκα Αποστόλου
που χύθηκαν στην άμμο τα γαρίφαλά της,
κι εκείνη λυγμοί όλη νύχτα κολυμπώντας σε ρηχούς καημούς·
την άκουγε μπερδεμένος στα περίπλοκα στολίσματά της
σα μονομάχος του τσίρκου στο δίχτυ· χέρια ξαγριεμένα.
Τέτοιος ουρανός και το μπακιρένιο φως του φεγγαριού
στο περιβόλι με τους υπέρογκους κάκτους
τ’ ολόγυμνο φεγγάρι κι η θάλασσα φτιαγμένη από δέρμα κι ανάσες.
Ψάρια φαρμακερά σαν παραμύθι του Ηρόδοτου,
χρυσές φτέρνες, οι λόγχες λάμπουν στον ήλιο·
SALVA NOS VIGILANTES —
ως για τον ύπνο μιλούν για ένα περίτεχνο τάφο πολύ κοντά μας.