Μούντζωσ’ τα, Τάκη Παπατζώνη, μούντζωσ’ τα!
αλλιώτικο ήταν τ’ άλογο: λυγρό,
λυγρό θα το `λεγε ο Τυφλός
που γνώριζε τα ζα και τους ανθρώπους
και τον καθημερνό κίνδυνο της ζωής.
Τ’ άκουσες, λες, να σου μιλάει γαλατικά
για την κερά-Ευριδίκη ή τον Καμβρόνη
σαν το συνταγματάρχη της Τρανσυλβανίας
με τα γυαλιστερά κουμπιά, τ’ αμφιμασχάλια
και με όνομα (προπάντων) ελληνικό,
φυτό της λάσπης του Βυζαντίου.

Αυτό δε μίλησε: σε γέλασαν.
Τίποτε· τσιμουδιά το επικατάρατο,
το επίβουλο, το σόι του επιβήτορα·
μόνο ένας γερο-σάτυρος πιωμένος
που έβγαινε απ’ την Bodega Dragomir
μες στους βορβορυγμούς της βιολογίας του
τα πέντε γράμματα των Γαλατών υποτονθόρυζε.