Δως του, καλέ μητέρα μου, δως του το δαχτυλίδι
να το κρεμάει με τ’ άλλα του κλειδιά,
μαλαματένιο δεύτερο να φτιάξει έν’ αντικλείδι
να κρυφανοίξει κι αλληνής καρδιά.

Δως του, καλέ μητέρα μου, τα τζοβαΐρια πίσω,
στολίδια και γιορντάνια του λαιμού,
και σου κρατάω το λόγο μου πως θ’ απολησμονήσω
κι αυτόνε και τις έγνοιες του καημού.

Μα απ’ όλα τα χαρίσματα, μανούλα, πιο πολύ
το `χω στο νου και βάρος μου περίσσο:
για κείνο του αρραβώνα μας το μοναχό φιλί
πώς να `ταν βολετό να του γυρίσω.