Γεμάτος ρίζες παντού ο κόσμος.
Ρίζες σ’ εκείνο το μικρό μπαλκόνι,
στο δρόμο που οδηγεί στο διπλανό χωριό,
σ’ όλη τη διαδρομή του τρένου,
στον ουρανό ανάμεσα στ’ άστρα.
Ρίζες στο έρημο ακρογιάλι,
ρίζες στους δρόμους τής Αθήνας,
του Πλαταμώνα, του Πηλίου,
της Σαλονίκης, της Πόλης
ρίζες, ρίζες, ρίζες...

Τα δέντρα χουφτώνουν τη γη
και την κρατούν αιώνια
κι εμείς δε φεύγουμε παντοτινά
αλλάζουμε μονάχα και περνάμε.
Περνάμε κι αφήνουμε ρίζες
σκαρφαλωμένες, απλωμένες,
βυθισμένες, να ρουφάνε εικόνες.
Τις ζούμε τις εικόνες,
ζούμε μ’ εκείνες κι όλο αλλάζουμε
κι όλο περνάμε... καημένα δέντρα!