Απόψε αμάρτησε και πάλι στην ψυχή σου
Το βράδυ ετούτο φίδι ως μιαν οργιά
Μ’ ένα λυγμό που αχνίζει πυρκαγιά
Και που αναβρύζει από τα σπλάχνα της αβύσσου

Με βαρυγώμιες για τα δυο πέτρινα χέρια
Που εκλείσαν πριν προλάβεις να διαβείς
Τα βάθη εκέντα η λάμα της πληγής
Χρόνους πολλούς μέσα σ’ ατέλειωτα νυχτέρια

Μ’ αφού η αγάπη μάταια πια στο ταπεινό σου
μνημονικό δε βρίσκει να σταθεί
Κι ας πάσχισε με πρόθεση αγαθή
Αλάργεψε καρτερικά κι αποξενώσου

Στη μεγαλόπρεπη σιωπή που μας τυλίγει
Χωνεύοντας της νύχτας κάθε αχό
Τον πόνο τον οξύ σου ως ν’ αντηχώ
Κύματα νιώθω με χτυπούν απαίσια ρίγη.
κύματα νιώθω με χτυπούν απαίσια ρίγη.