Βρόμικα πεζοδρόμια καθορίζουν
τους άγριους δρόμους της πόλης
κι όμως πονάνε απ’ τη βρωμιά μας,
τρέμουν στην αγριότητα,
μέρα τη μέρα τρίζουν οι πλάκες τους,
ραγίζουνε και κομματιάζονται.

Κάθε Παρασκευή έχει πορείες με δεκάδες διαδηλωτές
και άλλοι, χιλιάδες,
φτιάχνουν την απεργία τριήμερη αργία.

Στα πεζοδρόμια, πρώτα τα βήματά μας
σιχάθηκαν οι πλάκες,
ύστερα τη ζέστη των καθισμένων ζητιάνων
και τη σκιά του απλωμένου τους χεριού,
τέλος εκείνες τις αστικές συνήθειές μας
που τις παρκάρουμε ανέμελα όπου βρούμε.

Στην πορεία δε φωνάζουν όλοι τα συνθήματα,
έγινε πια κι αυτό προνόμιο των καταξιωμένων,
των εκλεγμένων της πρώτης σειράς,
όσων κρατούν ψηλά τον τηλεβόα.

Τις νύχτες, στις έρημες συνοικίες
οι πλάκες κλαίνε,
μοιρολογάνε τα άσημα μυστικά
κάθε διαβάτη.

Νωχελικοί διαδηλωτές χαρίζουν
τα πλαστικά τους σημαιάκια
στους παραγεμισμένους κάδους του πολιτισμού μας
κι απλώνουνε τις τυπωμένες συνειδήσεις τους
κατάχαμα για να καθίσουν, μη λερωθούνε.

Τα πεζοδρόμια ψιθυρίζουν,
περιμένουν να περάσει η περίπολος,
ετοιμάζουν εξεγέρσεις.