Τα παραμύθια μου τα `μαθα στα καράβια

όχι από ταξιδιώτες μήτε από θαλασσινούς

μήτε απ’ τους άλλους που προσμένουν στα μουράγια

για πάντα ξέμπαρκοι ψάχνοντας τις τσέπες τους για τσιγάρο.

Πρόσωπα καραβιών κατοικούν τη ζωή μου·

άλλα κοιτάζουν μ’ ένα μάτι σαν τον Κύκλωπα

ακίνητα στου πελάγου τον καθρέφτη

άλλα έχουν το φέρσιμο του μέρμηγκα κι άλλα της πεταλούδας

άλλα προχωρούν σαν υπνοβάτες, επικίνδυνα

κι άλλα τα πήρε ο ύπνος του βυθού

ξύλα σκοινιά καραβόπανα κι αλυσίδες.

Στο δροσερό σπιτάκι του περιβολιού

κάτω απ’ τις γαζίες και τους ευκάλυπτους

κοντά στο σκουριασμένον ανεμόμυλο

κοντά στην κίτρινη δεξαμενή μ’ ένα χρυσόψαρο μονάχα

στο δροσερό σπιτάκι που μύριζε λυγαριά

βρήκα ένα μπούσουλα καραβίσιο

αυτός μου `δειξε τους αγγέλους των καιρών.