Σαν τι να γράψω Κύριε Ζιζάνιο
που το μυαλό μου γέμισε μικρόβια!
Κάτι ήθελα που να `ναι κάπως σπάνιο
να μείνω ποιητής! Ισόβια!

Δεν ήθελα να γράψω μπουρμπουλήθρες
πρώτη φορά που γράφω για το δαίμονα!
μαδά ειν’ εδώ `Αθεριάνικες μυζήθρες;
πάει να πνιγώ σε άπατον αβλέμονα!

Ή θέλεις μέσα εις τ’ άλλα τα κειμήλια
σαν εκείνα του Αναστασάκου, λόγου χάρη,
που τα φυλάς με τόσα άλλα ευκοίλια
κι αυτό να το κλειδώσεις μες τ’ αμπάρι;

Για τούτο μα τα δυο σου κερατάκια
και την κρυφή σου ουρά την αναμμένη,
που φτιάνει τα πουρέ με τα σπανάκια
και στα κρυφά του τόπου μπαινοβγαίνει,

Δεν έχω νου για να `βγω στο πλατύ
είν’ όμως να μου πούνε, σαν να πούμε.
"Τη Μούσα σου να πιάσεις απ’ τ’ αφτί"
και πάλι σα μπορέσω, θα ιδωθούμε.