Εσύ με διώχνεις που κατάντησα μπεκρής,
μήπως για χάρη σου αυτό δεν το ΄χω πάθει;
Τι σου ΄χω κάνει και δε θέλεις να με δεις
και με πληγώνεις μέχρι της καρδιάς τα βάθη;

Σκέψου λιγάκι σοβαρά, πως μ’ αγαπούσες μια φορά
και δε μου χάλαγες κανένα μου χατήρι;
Τώρα μας βρήκε συμφορά και δεν υπάρχει πια χαρά
και το `χω ρίξει κάθε βράδυ στο ποτήρι.

Δε συλλογιέμαι τίποτ’ άλλο μοναχά,
τι θα απογίνουν τα καημένα τα παιδιά μας,
σαν πάρω απόφαση να φύγω, τότε πια,
θα αναζητήσεις την χαμένη την χαρά μας.

Σκέψου λιγάκι σοβαρά, πως μ’ αγαπούσες μια φορά
και δε μου χάλαγες κανένα μου χατήρι;
Τώρα μας βρήκε συμφορά και δεν υπάρχει πια χαρά
και το `χω ρίξει κάθε βράδυ στο ποτήρι.

Εσύ να ξέρεις με κατάντησες μπεκρή
και δεν μ’ αφήνεις τα παιδιά μας να φιλήσω
αχ, η καρδιά μου μη θαρρείς πως είν’ νεκρή
γι αυτό το λέω, τι θα γίνουν ας αφήσω.

Σκέψου λιγάκι σοβαρά, πως μ’ αγαπούσες μια φορά
και δε μου χάλαγες κανένα μου χατήρι;
Τώρα μας βρήκε συμφορά και δεν υπάρχει πια χαρά
και το `χω ρίξει κάθε βράδυ στο ποτήρι.