Κάπνιζες Καρέλια στη σκάλα
σήμερα θυμήθηκα κι άλλα
να σ’ ενοχλεί που `χα γίνει σκιά σου
τότε που η δική μου ευτυχία
ήταν η δικιά σου δυστυχία
κι απ’ το ριγμένο μαντήλι
που `χα στα μαλλιά.
Με έπνιγαν αγάπη μου οι φίλοι
φίλοι απ’ τη δουλειά
με έκριναν παλιά τα δυο σου χείλη.

Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.

Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...

Θυμάμαι...

Το άσπρο κεντημένο σεντόνι
έγινε πανί για τη σκόνη
κι από τον καινούριο καθρέφτη
που `χω φέρει εδώ
θα έβλεπες τον ήλιο να πέφτει
όπως βλέπω εγώ
το παλιό μου εγώ
να λέει στο φταίχτη.

Θυμάμαι
τίποτα δεν άξιζε να πάμε
τίποτα απ’ τα πράγματα που τώρα
με έκανε η ζωή να μπορώ
να τα λέω για δώρα.

Θυμάσαι
ώρα σου καλή όπου και να `σαι
τίποτα δεν βρήκαμε ν’ αξίζει
κι άφησε τη μνήμη ο καιρός
να το συνεχίζει...

Θυμάσαι... Θυμάσαι...