Η λησμονημένη απλώνει τ’ άσπρο χέρι της παίρνει όμως ένα χρωματιστό γυαλί και τραγουδάει —Σε φωνάζω όχι μέσα από τ’ όνειρο αλλά μέσα από τα συντρίμμια των πολύχρωμων αυτών γυαλιών μα συ όλο φεύγεις τώρα ναι με φοβίζει αληθινά το πρόσωπό σου όσο και να τα ταιριάζω τα σπασμένα αυτά γυαλιά δεν μπορώ πια να σ’ αντικρίσω ολάκερο κάποτε φτιάχνω μόνο το κεφάλι σου ανάμεσα σε χίλια άλλα άγρια κεφάλια που μ’ αποξενώνουν άλλοτε μοναχά τ’ αγαπημένο σώμα σου ανάμεσα σε χίλια άλλα κορμιά ακρωτηριασμένα άλλοτε πάλι μοναχά το ευλογημένο χέρι σου ανάμεσα σε χίλια άλλα χέρια τεντωμένα που παιδεύουν τα πόδια μου κάτω απ’ τα φουστάνια μου μου δένουν τα μάτια με τα μαύρα μαντίλια τους με προστάζουν να περπατήσω να μη γυρίσω πίσω το κεφάλι μου να δω τα μάτια σου να θρυμματίζονται .