Μαζεύω πέτρες γραμματόσημα πώματα από φάρμακα
σπασμένα γυαλικά πτώματα από τον ουρανό λουλούδια
κι ό,τι το καλό σ’ αυτό τον άγριο κόσμο κινδυνεύει

ψηλά κοιτάζω σα χαρταετός ο Σταυραϊτός να φεύγει

αγγίζω δίχως φόβο ηλεκτροφόρα σύρματα αυτά δε με αγγίζουν

ο ήλιος μαζεύει τις ημέρες μου γελώντας

μονάχα η ψυχή στ’ αυτί μου ψιθυρίζει λέγοντας:
σκοτείνιασε σκοτείνιασες γιατί; δεν είσαι τρομαγμένος;