Το ποτάμι το όνειρο τα σπηρούνια κι ο φόβος
σκορπιστήκαν σ’ αυτό το λιβάδι
κι η ωραία γυναίκα με τη βέργα του πάθους
τυραννάει τα μάτια της τυραννάει την ψυχή της
να γυρίσει το άλογο στη φωνή της φοράδας
τα σπηρούνια να βρούνε τα πόδια
να φορέσει τη μάσκα του ο μεγάλος ο φόβος
το ποτάμι ν’ αφήσει σ’ άλλο ρέμα το αίμα του
και τ’ όνειρο να γεμίσει μ’ άλλο φως την καρδιά της
την καρδιά τη δική της και των άλλων ανθρώπων .

Κι ο γενναίος θεός ο σκληρός εραστής της
που γυρίζει τα βράδια με μεγάλα καράβια
να ριχτεί στα σοκάκια μ’ ένα άσπρο μαντίλι
μέσ’ στη νύχτα με τα δέντρα και τ’ άστρα
να τη βρει σ’ ένα δρόμο να τη βρει σ’ ένα σπίτι
με γνωστούς μάνες - γριές κι αδύνατα αγόρια
να τη βρει στην πληγή στο σημάδι του πάθους
όταν μόνη σηκώνει τη βέργα
για να σμίξουν και πάλι μαζί στο λιβάδι
το ποτάμι το όνειρο τα σπηρούνια κι ο φόβος.