Από σένανε θυμάμαι τ’ όνομά σου το μικρό
και των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα
και των ματιών σου το χρώμα πόσο ακόμα;

Από σένα μου έχει μείνει τ’ όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου, να η ποινή σου
δε συγκρατώ τη μορφή σου, να η ποινή σου

Τ’ όνομά σου το μικρό ξανά δε θα πω
μήπως και ξεχάσω να σ’ αγαπώ
πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα

Παλιά συρτάρια θα αδειάσω ρούχα μου παλιά
και θα φορέσω κατακόκκινα φιλιά
πολύς ο χρόνος και ο πόνος μου χωρίς μορφή
αυτό τον πόνο θα κρεμάσω στο καρφί

Πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα

Από σένα μου έχει μείνει τ’ όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου, να η ποινή σου
δε συγκρατώ τη μορφή σου, να η ποινή σου

Τ’ όνομά σου το μικρό...