Πού οδηγώντας τα λουλούδια στη φθορά ο άνθρωπος-πετεινός ανάβει μόνος του καίει καθώς ορμάει απ’ το σκοτεινό του μέτωπο η έκσταση ουράνιο τόξο μες στα μάτια του κρύβει το αυριανό φοβερό σκοτάδι γυρίζει μόνος μες στον κήπο των αστερισμών μια ματωμένη πέτρα στον εγκέφαλό του κόκκινη αιχμή ρίχνει το ρίγος στο χαρτί βουίζοντας με δεμένα μάτια χρυσός άρρωστος πετεινός

έρχεται το τραγούδι