Και ξαφνικά η νοσταλγία
ξεχείλισ’ από την καρδιά
κι έγινε δάκρυα καυτά, πίκρα μεγάλη
και μια κρυμμένη χορωδία
από αγγέλους και παιδιά
ψιθύριζε, "δεν είν’ αργά, γύρισε πάλι".

Μπορεί να λάθεψα, μπορεί να είν’ αργά,
δεν ξέρω αν είμαι ό,τι είσαι εσύ για μένα,
όμως στα χέρια σου μετριούνται τα λεπτά,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα.

Γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά,
γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά.

Σαν τη μεγάλη αμαρτία
που δε χωράει στην καρδιά,
η νοσταλγία, μια βραδιά, πίσω με φέρνει
και πέρα από τον γαλαξία,
μια άρπα αόρατη χτυπά,
σαν να μού λέει, "δεν είν’ αργά, σε περιμένει".

Μπορεί να λάθεψα, μπορεί να είν’ αργά,
δεν ξέρω αν είμαι ό,τι είσαι εσύ για μένα,
όμως στα χέρια σου μετριούνται τα λεπτά,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα.

Γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά,
γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά.

Μπορεί να λάθεψα, μπορεί να είν’ αργά,
δεν ξέρω αν είμαι ό,τι είσαι εσύ για μένα,
όμως στα χέρια σου μετριούνται τα λεπτά,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα,
με χίλια χρόνια, δίχως εσένα.

Γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά,
γύρνα σ’ εμένα, γύρνα ξανά.