Τι σου `χω κάνει, βρε ζωή
κι από το βράδυ ως το πρωί,
φαρμάκι με ποτίζεις
και την καρδιά μου σκίζεις,
με τυραννάς σαν το σκυλί.

Δεν είναι πέτρα η καρδιά
να την χτυπάς τόσο βαριά.

Από παιδί με τυραννάς,
με βασανίζεις, με πονάς,
μου πήρες τις ελπίδες,
με γέμισες ρυτίδες
κι όλο φαρμάκι με κερνάς.

Δεν είναι πέτρα η καρδιά
να την χτυπάς τόσο βαριά.