Σε θυμάμαι στο χθες, να μου λες
πως με θες μέσ’ στο χρόνο,
τώρα οι σκέψεις γυρνούν
και τα λόγια σκορπούν μέσ’ στον πόνο,
τί ζητάς τώρα πια, μη γυρνάς, είν’ αργά
τ’ αστέρια όλα χλωμιάζουν,
βγαίνει η αυγή απ’ τη γη,
πνίγομαι στη σιωπή και τα δάκρυα φωνάζουν.

Μου μιλάς και πονώ, σ’ αγαπώ
και μπορώ, δυο φεγγάρια, να σου φέρω,
και προτού να χαθείς, μια κουβέντα θα πεις,
πως δε σε ξέρω,
μου μιλάς και πονώ, σ’ αγαπώ
και μπορώ, δυο φεγγάρια, να σου φέρω,
και προτού να χαθείς, μια κουβέντα θα πεις,
αχ, πως δεν ξέρω.

Σου ζητώ δυο φιλιά, με καράβια μαβιά,
να μου στείλεις,
στο μπαλκόνι, εγώ, με σεντόνι λευκό,
προσδοκώ ν’ αναστείλεις,
παίρνω ανάσες, φωτιές, για να καίω αυτές
τις ψυχές που παγώνουν
και σε νύχτες ψυχρές, κυνηγώ δυο σκιές
που με πληγώνουν.

Μου μιλάς και πονώ, σ’ αγαπώ
και μπορώ, δυο φεγγάρια, να σου φέρω,
και προτού να χαθείς, μια κουβέντα θα πεις,
πως δε σε ξέρω,
μου μιλάς και πονώ, σ’ αγαπώ
και μπορώ, δυο φεγγάρια, να σου φέρω,
και προτού να χαθείς, μια κουβέντα θα πεις,
αχ, πως δεν ξέρω.