Μάνα μου τη μανούλλα μου
αχ τζι’ έφυεν που τα σσιέρκα μου
τζι΄έμεινα σαν την κούκουφην
στους τέσσερις μου τοίχους.

Που τον καμόν σου άννοιξεν
γιαράς τζιαι δε γιανίσκω
τζιαι κλαίω πων έχω φτερά
ν’ άρκουμαι να σε βρίσκω.

Ανακαλιούμαι ολονυκτίς
την μαύρην μου την σόρταν
γιατί δκιαβαίνω τζιαι θωρώ
μαύρα κλειδκιά στην πόρταν.

'Ηρτα να σ’ εύρω τζι’ εν σ΄εύρα,
τζι’ ηύρα τα κλει(δ)ωμένα
τζιαι φίλιννα τες κλει(δ)ωνιές
εις τ’ `ονομα σο’ σέναν.

Οι πόρτες εμαυρίσασιν
τζιαι τα τερτζιέλι’ αγιώσαν
τζι’ οι στράτες που εδκιάβαιννες,
εγύραν τζιαι μωλώσαν.

Τζι’ ήρτεν ο Χάρος άξιππα
τζι’ άνοιξεν το μαντάλιν
τζι’ επήρεν τη μανούλλαν μου
τζι’ άφηκεν με μανάλλιν.

Απαγγελία: Κκαζού Χαμπή Χ'’ Συμεού
Λευκόνικον, ετών 60, 1934