Θυμάμαι από το Σινεάκ σαν έβγαινα
και έπαιρνα απ’ το φούρνο το φαΐ,
στο σπίτι μου πετώντας έφτανα,
με τον Ταρζάν πάντα γυρνούσαμε μαζί.

Θυμάμαι γέλια που `χε τότε ο Σαρλώ,
το Τρίο Στούτζες, ο Χοντρός και ο Λιγνός,
τα Μίκυ Μάους και οι χώρες που `ταν αγνωστες
και το αράπικο φυστίκι ένα κιλό.

Στο Σινεάκ όλος ο κόσμος μου ζωντάνευε,
θαρρείς ξυπνούσε το πρωί την Κυριακή,
με τρεις δραχμές κι η γη εγύρναγε πιο γρήγορα,
νομίζω έπαιρνε πιο γρήγορα στροφή.

Θυμάμαι το έργο που `παιζε όταν με παιδιά,
αυτό που το `λεγαν ο πόλεμος κουμπιών,
για τους μεγάλους σίγουρα θα το `φτιαξαν,
γιατί το νόημα δεν έβγαζα εγώ.

Σ’ εκείνο ακόμα των λεπτών το διάλειμμα,
μέσα στη χάβρα των τριγύρω μου μικρών,
πώς να ξεχάσω τα γαλάζια, αθώα μάτια της,
εκείνη οχτώμισυ κι εννιάμισυ εγώ.

Στο Σινεάκ όλος ο κόσμος μου ζωντάνευε,
θαρρείς ξυπνούσε το πρωί την Κυριακή,
με τρεις δραχμές κι η γη εγύρναγε πιο γρήγορα,
νομίζω έπαιρνε πιο γρήγορα στροφή.