Εγώ γιορτάζω τις πληγές μου μ’ ένα όνειρο
που κάθε βράδυ το κρεμάω απ’ το ταβάνι.
Φτάνουν οι άνθρωποι αν θέλουν τ’ ακατόρθωτο
αν η φωτιά τους καίει αντί να τους ζεστάνει.

Με φωνάζουνε με το μικρό μου
η φωνή μου τραγούδι του δρόμου
κι αν λείπεις εσύ μου `χει μάθει η ζωή
να αγαπάω και τον εαυτό μου.

Κρατάω πάντα μία ανάσα για την άμυνα
όταν φοβάμαι πως τελειώνουν οι αντοχές μου.
Ότι αγάπησα ούτε για αστείο δε θ’ άφηνα
όλα τα λάθη κι οι χαρές είναι δικές μου.

Με φωνάζουνε με το μικρό μου
η φωνή μου τραγούδι του δρόμου
κι αν λείπεις εσύ μου `χει μάθει η ζωή
να αγαπάω και τον εαυτό μου.