Είναι στην αρχή το χάος και μετά ο έρωτας,
ο λευκός μεγάλος φάρος, γύρω φως προσφέροντας.
Ήρθε γέλιο, ήρθε δάκρυ, πόνοι και παυσίπονα
και το πιο πικρό φαρμάκι το `πινα, το σήκωνα.

Αχ να μπορούσα λίγο να σε γλύκαινα
έρημη η ψυχή μου, μόνη λύκαινα.
Αχ να μπορούσα λίγο να σε γιάτρευα
που με τόσα λάθη σ’ ανακάτευα.
Άρρωστη ζωή, κάθε σου πνοή έχω ανασάνει
άρρωστο μυαλό, θέλει το καλό και κακό μου κάνει.
Και κακό μου κάνει.

Είναι στην αρχή το χάος και μετά ο έρωτας
βήματα γεμάτα θάρρος στον γκρεμό πηγαίνοντας.
Με τα μάτια καρφωμένα πάνω στο στερέωμα
στο γκρεμό πέφτω για μένα, το `χω το δικαίωμα.

Αχ να μπορούσα λίγο να σε γλύκαινα
έρημη η ψυχή μου, μόνη λύκαινα.
Αχ να μπορούσα λίγο να σε γιάτρευα
που με τόσα λάθη σ’ ανακάτευα.
Άρρωστη ζωή, κάθε σου πνοή έχω ανασάνει
άρρωστο μυαλό, θέλει το καλό και κακό μου κάνει.
Και κακό μου κάνει.