Στης Κορίνθου τον ισθμό άφησα ένα λυγμό
όταν διάβαινε, αγάπη μου, το πλοίο
που σε πήγαινε μακριά, σε μια ξένη αγκαλιά,
δίχως φίλημα, δίχως στερνό αντίο.

Στης Κορίνθου τον ισθμό
που μια θάλασσα χωρίζει δυο στεριές,
ήταν μαύρο μου γραφτό
να χωρίσουν κι οι δικές μας οι καρδιές.

Έτσι είναι στη ζωή, ένας φεύγει σαν πουλί
και ο άλλος, στα συντρίμμια σιγοκλαίει,
μα κι αν μ’ άνοιξες πληγές, μη νομίσεις ότι φταις,
η καρδιά μου που σ’ αγάπησε τα φταίει.

Στης Κορίνθου τον ισθμό
που μια θάλασσα χωρίζει δυο στεριές,
ήταν μαύρο μου γραφτό
να χωρίσουν κι οι δικές μας οι καρδιές.