Είμαι, στ’ αλήθεια, δυστυχής που σ’ αγαπάω,
και ας με βλέπεις, κάπου - κάπου, να γελώ,
είμαι, στ’ αλήθεια, δυστυχής κι ας τραγουδάω,
μα κατά βάθος, από μέσα μου πονώ,
μα κατά βάθος, από μέσα μου πονώ.

Κρύβω στα στήθια τον καϋμό και δεν μιλάω,
πνίγω το δάκρυ μου κι ας κάνω πως γελώ,
είναι ο πόνος που μού έδωσες, μεγάλος
κι ας λεν τα χείλη μου ακόμα, "σ’ αγαπώ",
κι ας λεν τα χείλη μου ακόμα, "σ’ αγαπώ"

Όλα σού τα `δωσα, αχάριστη γυναίκα,
ό,τι μού ζήτησες γιατί σε αγαπώ,
μα δεν το πίστευα ποτέ πως κάποια μέρα
θα με προδώσεις και βαρειά θα πληγωθώ,
θα με προδώσεις και βαρειά θα πληγωθώ.