Από το θρόνο του ο Θεός μού στέλνει τρεις αγγέλους
για να με συμμορφώσουνε κι εμένα επιτέλους
κι αρχίσαν να με ψάλλουνε, να λένε τα δικά τους
τα λόγια τα θεάρεστα τα κατηχητικά τους.
«Μικρό το σπίτι, βρε παιδιά, πάμε στου Ραμαντάνη
που `χει στην άμμο καπηλειό και βάρκα στο λιμάνι».
Τον Ραμαντάνη βρήκαμε και μπήκαμε στη βάρκα
κι όλοι μαζί ανοιχτήκαμε στο πέλαγο για τσάρκα.
Μας κέρασε παλιό κρασί και μαροκάνι μαύρο
και την Ευρώπη είδαμε καβάλα σ’ άσπρο ταύρο.
Οι άγγελοι μεθύσανε κι αρχίσαν τα «ωσαννά» τους
και μες στην τρέλα τους πετούν τα φωτοστέφανά τους.
Γοργόνες βγήκαν στον αφρό, τα στέφανα μαζεύουν
τα βάζουνε στη μέση τους και χούλα χουπ χορεύουν.
«Εδώ'ναι ο Παράδεισος», φωνάζουν τ’ αγγελούδια
κι αρχίσανε να τραγουδούν ρεμπέτικα τραγούδια.
Εκθέσεις γράφουν στο Θεό, του στέλνουνε ραπόρτο
πως έκοψα διά παντός κρασί, ρακή και χόρτο.
«Τον βάλαμε σε πρόγραμμα, δεν είναι πλέον πότης
διάκος χειροτονήθηκε και πάει για δεσπότης
και άσε μας εδώ στη Γη να είμαστε κοντά του
στο δύσκολο το έργο του και στα καθήκοντά του».
Η τρόικα έγινε καρέ, με πήραν στην ομάδα
κι αρχίσαμε τα θαύματα να κάνομε αράδα.
Ποτάμια κάνει το κρασί κι η τσικουδιά ρυάκια
κι από τα δέντρα κρέμονται στριμμένα τσιγαράκια.
Οι πόλεμοι σταμάτησαν, σωπάσαν οι σειρήνες
φορέσαν τούλια οι στρατηγοί και γίναν μπαλαρίνες.
Βλέπει ο Θεός την πρόοδο και τονε πιάνει ζάλη
πρωτογεννές πλεόνασμα κι ανάπτυξη μεγάλη.
Και στέλνει με το Μωυσή ένα καινούργιο νόμο
«Ποτέ να μην αφήσετε αυτόν τον ίσιο δρόμο»!