Ταξίδια σπασμένες εικόνες
ψυχές που σκορπίσαν χειμώνες.
Καράβια που αλλάξαν σημαία
τραγούδια που ζούνε λαθραία.

Αδιάφορα ο χρόνος κυλάει
τα έρημα ο φόβος φυλάει.
Δε βρίσκει κανείς να στεριώσει
ποιος έρωτας θα μας ενώσει.

Άνοιξε Ρωξάνη
το θαμπό σου τζάμι
σαν ομπρέλα ανοίγω μη βραχείς.
Στην κοσμοπλημμύρα
με κρυφό αναπτήρα
λαμπαδιάζω για να ζεσταθείς.

Τα πρόσωπα αλλάζουν κι οι τόποι
μας παίρνει ο καημός στο κατόπι.
Ρεσάλτα αρχαίων κουρσάρων
στη μνήμη ζητάς των κυττάρων.

Το ίδιο πουλάς παραμύθι
σε μένα, σε σένα, στα πλήθη.
Χαμένη πως ήσουνα πάντα
σε μια δακρυσμένη μπαλάντα.