Ήλθαν τα νέφη του Βοριά,
τ’ αλόγατα καβάλα
κι εξεπεζέψανε βαριά
στα όρη τα μεγάλα.

Καθένα σε κορφή κοντά
οχυρωμένο αχνίζει,
καθένα αστράφτει και βροντά
και πόλεμον αρχίζει.

Ρίχνουν για σκάγια τη βροχή,
για βόλια το χαλάζι
και πλημυρρά στην εξοχή
και τα σπαρμένα αρπάζει.

Βγαίνει ο γεωργός , αντί σπαθί,
μ’ ένα τσαπί και φτυάρι-
ποιος ημπορεί ν’ αντισταθεί
σε ορμητικό χειμάρρι;

Στρέφει τα μάτια στα ψηλά
και τον Θεόν κοιτάζει,
το δάκρυ του κατρακυλά
-Βοήθα με! -φωνάζει.

Και ο Θεός που τον πονεί
για την καλή καρδιά του,
γνέφει του Ήλιου να φανεί
να πάει βοήθειά του.

Από τη μια η συννεφιά
κι ο ήλιος απ’ την άλλη,
της ίριδος η εμορφιά
ανάμεσα προβάλλει.

-Βάλετ’ εχθροί τους κεραυνούς,
τα όπλα σας στη θήκη,
γιατί είμαι εγώ στους ουρανούς
η παλαιά συνθήκη

που έγραψε ο Δημιουργός
με χρώματα που μένουν,
για να τα βλέπ’ ο γεωργός
να ξέρει τι σημαίνουν.

Το κόκκινο είναι κρασί,
το κίτρινο σιτάρι,
το πράσινο η περισσή
ελιά, που θε να πάρει,

για να του πάει "λειτουργιά"
και νάμα να του στείλει,
και να τ’ ανάφτει με καρδιά
σ’ ακοίμητο κανδήλι.