"Τα φύλλα βλέπεις της ετιάς
πώς πέφτουν μαραμένα;"
ψυχή μου, μο `λεγες πικρά
με μάτια δακρυσμένα.

"Πώς φεύγει, βλέπεις, το νερό,
τα νέφη πώς πετούνε,
πώς η δροσούλα της αυγής,
οι κρίνοι πώς περνούνε;
"Ναι, πες μου, πες μου, σαν αυτά

κι η αγάπη μας θα σβήσει
σα λούλουδο θα μαραθεί
σαν όνειρο θα ζήσει;"
Κι εγώ σ’ αγκάλισα σφιχτά
και σο `φραξα, ψυχή μου,

τα χείλη μ’ ένα φλογερό
κι απέραντο φιλί μου.
Και τότ’ επίστεψες και συ
ότ’ έχει κι η ζωή μας
μια μόνη αθάνατη στιγμή

κλεισμένη στο φιλί μας,
μιαν ώρα πο `φυγε κρυφά
του Χάρου το δρεπάνι
κι όπ’ όσο κι αν πετά γοργά
ποτέ δε θα πεθάνει.