Εις ένα δάσος ήθελα
μία νυκτιά να ήμην
μακράν από τη φήμην
και όλους τους θνητούς.

Να είν’ εις το πλευρόν μου
η Σικελία μόνη
ευθύς όλοι οι πόνοι
ήθελον φύγει ευθύς.
Πλησίον στο ψιθύρισμα

των δροσερών υδάτων
και αργυρών ναμάτων
να είμαι με αυτήν.
Άλλοι να μη μας βλέπωσι
παρ’ αι ποτάμιαι χήνες,

του ήλιου οι ακτίνες
κι ο καθαρός αήρ.
Άλλοι να μην ακούωσι
ειμή αι αηδόνες
κι αι φίλαι χελιδόνες

τους τόσους ασπασμούς.
Αίτινες τα χαράγματα,
άμα η νύκτα φύγει
κι οι αστέρες ότ’ ολίγοι
είναι στον ουρανόν,

πέμπουν προς τον Πανάγαθον
ύμνους ευχαριστίας,
μ’ απλότητα καρδίας
κι αθώον λογισμόν.
Να ίστανται τριγύρω μας,

ως τόσοι δορυφόροι,
φοίνικες καρποφόροι
και δάφναι χλοεραί.
Το φως μας να `ναι η Άρτεμις,
η χλόη στρώματά μας,

ότε τα στόματά μας
θ’ ασπάζονται γλυκά.
Επί ημών να ίσταται
αειθαλής η πίτυς,
ότε της Αφροδίτης

βαστάζει τα πτηνά,
οπότε αμφοτέρωθεν
κρεμούν τας πτέρυγάς των,
υφ’ ών τας κεφαλάς των
κοιμώμενα κρατούν.

Κι αν εξυπνήσουν κάποτε
ασπάζονται ευθέως
κι ενώνουσι ηδέως
αθώας τα ψυχάς.
Ταύτα, ναι, να υφίστανται

ημών των δύο νέων
και μετά των ωραίων
και απαλών πτερών,
να ρίπτωσι επάνω μας,
ότε παίζουν ηδέως

κι ασπάζονται γλυκέως,
σημεία αθώας χαράς.