Στο χωριό μας, που δεν είναι κι ομορφότερο στην πλάση,
μας αφήσαν οι γονιοί μας μια γερόντισσα εκκλησιά.
Δεν της έχουμε φτειασμένο μαρμαρένιο εικονοστάσι.
Τα καντήλια της δεν είναι κρυσταλλένια και χρυσά.

Φτωχικά ντυμένους έχει και τους γέρους της παπάδες.
Ταπεινοί κι οι δυο της ψάλτες είναι πάντα εργατικοί.
Στα μανάλια της μεγάλες δεν ανάβουνε λαμπάδες.
Στον αφέντη Άι-Δημήτρη το μικρό κεράκι αρκεί.

Κι όμως, στο μικρό της χώρο που όλους κι όλους δε μας πιάνει,
του Θεού το μεγαλείο το αισθανόμαστε τρανό!
Πουθενά πιο μυρωμένο δεν καπνίζει το λιβάνι,
πουθενά το καντηλάκι δε σπιθάει πιο φωτεινό.

Την καλή μας εκκλησούλα!... Όλοι μας εκεί στη μέση
Χριστιανοί στην κολυμβήθρα γίναμε κλαψαριστά.
Θα γελάσουμε μια μέρα και γαμπροί στην ίδια θέση.
Θα σωπάσουμε μιαν άλλη με τα μάτια μας κλειστά...