Τώρα που πρωτοτάξιδο θ’ απλώσεις τα πανιά σου
στου κόσμου τ’ άγρια πέλαγα, παιδί μου, ν’ αρμενίσεις,
κι αντί να στέκεις στο γιαλό και στην τρελή χαρά σου
να παίζεις με τα κύματα και να ζητείς να κλείσεις

στα δάκτυλά σου τον αφρό, την ψεύτικη ευμορφιά τους,
χίλιες φορές θα να τα ειδείς θολά ν’ ανεμοδέρνουν
τριγύρω σου άστατα, σκληρά, με το ροχάλιασμά τους
και στην πλατιά τη ράχη τους αχόρταγα να σέρνουν
συντρίμματα και χαλασμούς, ... τώρα κι εγώ, παιδί μου,

σου στέλνω την ευχή μου.
Πώς φεύγει ο χρόνος ο σκληρός!... Εχτές το πρώτο χνούδι
σου στόλιζε τ’ αδύνατα, τ’ άμεστα τα φτερά,
η μάνα σου στον κόρφο της σ’ έσφιγγε πεταρούδι,
και σήμερον αϊτόπουλο πετάς γοργά, γοργά!...

Και δε φοβάσαι σύγνεφα, κι αντάρα δε σε σκιάζει...
Στης νιότης τα ψηλώματα περνά τ’ αγριοκαίρι,
που κάπου κάπου ανέλπιστα τον ουρανό σκεπάζει,
κι έρχετ’ ευθύς η ξαστεριά, το φως, το καλοκαίρι.
Είν’ η αγάπη φυλαχτό... Έχε και συ μαζί σου

πάντοτε τη δική σου.
Προφύλαξέ την στην καρδιά. Θα `ναι για σένα ελπίδα,
θα `ναι για σέ παρηγοριά και σκέπη και λιμάνι...
Μη λησμονήσεις τη φτωχή, την άχαρη πατρίδα
και τα παλιά μας κόκαλα... Θυμήσου ότι δε φθάνει

όλου του κόσμου ο θησαυρός, παιδί μου, να πληρώσει
μία φούχτ’ από το χώμα σου, μία στάλα απ’ το νερό σου.
Έχει πικράδα η ξενιτιά, κι όσα καλά αν σου δώσει,
εδώ να τρέχει πάντα ο νους, οι πόθοι, τ’ όνειρό σου...
Αγάπησέ τη σαν εμέ... αυτ’ είν’ η προσταγή μου,
αν θέλεις την ευχή μου.