Μ’ αρέσει μες στην άβυσσο του μαύρου του ματιού σου
να βλέπω το κυμάτισμα, Κυρά, του λογισμού σου,
και να ξανοίγω, Ουράνω μου, μες στο βαθύ σκοτάδι,
που πλημμυρεί την κόρη σου, το φλογερόν τον Άδη,

πο `καψε αμέτρητες καρδιές... Μ’ αγάπη σε θωρούσα...
Κι εκεί που παραμόνευα, κι εκεί που καρτερούσα
μην απ’ εκείνη τη νυχτιά προβάλει καμιά αχτιδα,
βαθιά βαθιά, κατάβαθα, μου φάνηκε πως είδα
απελπισμένη μια ψυχή στο μελανό σου κύμα

να παραδέρνει ανήσυχη, σα ζωντανός στο μνήμα.
Κι όταν εζήτησα να ειδώ ποιος πνίγεται, Κυρά μου,
στον κάτω κόσμο, εγνώρισα με τρόμο τη θωριά μου.