Η Σαλαμίς! Η Σαλαμίς! Ο ναύτης μας κραυγάζει,
ιστάμενος στην πρώραν του που προχωρεί κι αφρίζει.
Η Σαλαμίς! Η Σαλαμίς! Και η Ηχώ φωνάζει
με μίαν φωνήν που αδύνατος στον ουρανόν σφυρίζει.

Προς τι τοιούτον όνομα το αίμα μου ταράζει,
προς τι εις εκείνην τη φωνήν το βλέμμα μου δακρύζει,
δεν είναι τάχα και αυτή είς σκόπελος μεγάλος,
όπου μουγκρίζων ξεψυχά των θαλασσών ο σάλος;
Και τα γλαυκά τα κύματα που τώρα ταραγμένα

σκιρτούν και τρέχουν με χαράν διά να την ασπασθώσι,
προς τι, προς τι με φαίνονται με δάφνες εστεμμένα
αντί μ’ αφρόν θαλάσσιον, οπόταν οργισθώσι;
Κι όταν μυκώνται με χαράν και τρέχουν φουσκωμένα
εις τα αρχαίας τα ακτάς σκληρώς να κρημνισθώσι

προς τι, προς τι με φαίνεται σ’ αυτούς τους μυκηθμούς των
ν’ ακούω ν’ αναφέρωσι τους χρόνους τους λαμπρούς των;