Δες τον γαλάζιο ουρανό, δες τον, χαμογελάει.
Με το καθάριο βλέμμα του, στα μάτια μας κοιτάει.
Θυμάσαι όταν μαλώσαμε, πως θύμωσε στ’ αληθεια;
Τα μάτια του σκοτείνιασαν, και φούσκωσαν τα στήθια,
σαν μάνα που την πλήγωσαν, τα ίδια τα παιδιά της
και μ’ άστοχα καμώματα, μάτωσαν την καρδιά της.
Μοιάζει να χαίρεται μαζί, μ’ αυτούς που αγαπάνε
και να πονάει αφόρητα, μ’ εκείνους που πονάνε.