"Μο `φυγε... επέταξε η Χρυσή!... Έλα μ’ εμέ, διαβάτη,
έλα να ειδείς το μνήμα της... Δεν έμειν’ ένα μάτι
να μη δακρύσει επάνω της. Μονάκριβη την είχα,
κι απ’ τα ξανθά της τα μαλλιά αν έπεφτε μια τρίχα,

την έπαιρνα για φυλαχτό... και τώρα... πεθαμένη!...
Βλέπεις το χώμα το νωπό;... Εδώ βαθιά θαμμένη
κοιμάται, μου `παν, η Χρυσή... Πες μου, καλέ διαβάτη,
για να την εύρει γρήγορα, ποιο τάχα μονοπάτι
θα πάρ’ η μαύρ’ η μάνα της;... Μου λεν εκεί στον Άδη

ότ’ είν’ η νύχτα απέραντη, παντοτινό σκοτάδι...
Ποιος θα μου φέξει να διαβώ; Σαν άστρο, σαν αυγούλα
δε θα ανατείλει εκεί για με, διαβάτη μου, η Χρυσούλα;...
Βαθιά κι ο κρίνος μες στη γη κοιμάται τον χειμώνα,
κι όταν ακούσει να λαλεί γλυκά στον καλαμιώνα

το πρώτο αηδόνι τ’ Απριλιού, ξυπνά και ξεφυτρώνει...
Πες μου, διαβάτη, κι η Χρυσή, με τ’ Απριλιού τ’ αηδόνι
θα να βλαστήσει από τη γη;... Μ’ ακούς, μ’ ακούς, παιδί μου;...
Τρεις σπιθαμές μου `σαι μακρά κι ακόμη τη φωνή μου,
Χρυσούλα, δεν εγνώρισες;... Πού τάχα ν’ αρμενίζει;...

τι πέλαγο χωρίς γιαλό, ποιος κόσμος μας χωρίζει;..."
Κι η έρμ’ η μάνα ξήπλεγη γλυκοφιλεί το χώμα,
σα να `θελε να καταπιεί με τ’ άχαρό της στόμα,
να μεταλάβει αχόρταγη του Χάρου το φαρμάκι...
Αχτίδα διαβατάρικη, λουλούδι, αφρός, πουλάκι,

έφυγ', επέταξε η Χρυσή... Πανόρφανη μητέρα!
Μη τη ζητείς εδώ στη γη, στολίζει τον αιθέρα...