Χρυσούλα!
Πώς εκοιμότουνε γλυκά... Βαθιά μέσα στο μνήμα
ούτε σκοτάδι, ούτ’ ερημιά!... Ένα παιδί, μια μάνα
ζευγαρωμένα, αχώριστα, κι ολόγυρά τους άνθη

και δροσερά τριαντάφυλλα που ανάτρεφε το δάκρυ,
Χρυσούλα, του πατέρα σου. Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο
προχτές κατέβηκα κι εγώ κι εμπρός στα μνήματά σου
λησμόνησα τους ζωντανούς. Εχτύπησε η καρδιά μου...
Μου φάνηκε ότι ανάδευαν τριγύρω στα φτερά τους

χίλια αγγελούδια γαλανά... Δευτέρα Παρουσία...
Μοσχοβολιές... ψιθυρισμοί... φιλήματα... λιβάνι
τραγούδι... νεκρανάσταση. Και μέσα στ’ όνειρό μου
είδα ν’ αστράψουνε μεμιάς και να σβηστούν δυο σπίθες
σαν άστρα διαβατάρικα κι επίστεψα πως ήρθαν,

Χρυσούλα, οι πεθαμένοι σου, να προσδεχτούν κι εμένα
και να μου πουν ότι είδανε κι ότ’ είχαν απαντήσει
στα περιβόλια τ’ ουρανού, στ’ απόσκια τ’ άλλου κόσμου,
τη μαύρη τη Μαρία μου... Εξύπνησα... σιμά μου
εδάκρυζ’ ο πατέρας σου. Εσκύψαμε κι οι δυο μας
τα μνήματα εφιλήσαμε... Χρυσούλα, πίστεψέ με,
δεν είν’ ο τάφος χωρισμός, μόν’ είναι η ξενιτιά σου!