Bρέχει– και κάν’ η φύσις
ήχους τόσο γλυκούς,
το διάβασμα ν’ αφήσεις
και να σταθείς ν’ ακούς...

Στις σκάλες, στο περβόλι,
στο γύρο της φραγής
βρέχει γλυκά– και σ’ όλη
τη χώρα και τη γης.

Bρέχει στα παραμύθια
κ’ εκείθε έχουν ερθεί
οι μάγοι οι αγαθοί
με τ’ άσπρα γένια πλήθια.

Bρέχει στα παραμύθια...
κ’ εκείθε αργοφυσά
τ’ αγέρι, από δασά
θάμνα και κουφολίθια.

Bρέχει– και ξέρει η φύσις
νότες τόσο γλυκές,
το φύλλο να τσακίσεις
με τις στιχουργικές.

Στης λάσπης τ’ άκρο χείλος,
λοξός και σερπετός,
διαβαίνει ο περιττός
της γειτονιάς ο σκύλος

και του περιβολάρη
η σούστα ουδ’ αντηχεί:
Σα να `ναι σε σφουγγάρι
βουλιάζουν οι τροχοί.

Aπάνω στη βιτρίνα,
γραμμένα στα γυαλιά,
ξεπλένονται τα κρίνα
και τα τριανταφυλλιά,

μα έχει η πνοή φερμένα,
του κάμπου, μακρινά,
όλα τ’ αληθινά
τα φύτρα, χορτασμένα!