Ακούω να σε παινεύουν χίλιοι ξένοι
και η καρδιά για σε που αγκομαχάει
χίλιες φορές στα στήθη μου πεθαίνει
γιατ’ είμαι `γώ αυτός που σ’ αγαπάει,

σταλιά σταλιά που το φαρμάκι πίνει
'π’ τα φύλλα της καρδιάς σου τα κλεισμένα
ο ουρανός στις ρεματιές δε χύνει
δάκρυα τόσα, όσα γω για σένα.
Το μάτι σου ας θελήσει να τηράξει

της γης ένα σκουλήκι αποριμένο
που πλέκει ένα παλάτι από μετάξι
χρυσή κει μέσα κλειώντας την ελπίδα
μαζί σου να πετάξει δοξασμένο
στο αιώνιο καλοκαίρι χρυσαλλίδα!