Το μονοπάτι το συρμένο
σαν αγκαλιά ψηλά στη ράχη,
που απάνωθέ του είναι σκυμμένα
γέρικες λεύκες, γέροι βράχοι.

Έλα να πάρουμε, ψυχή μου,
και βασταμένοι από τα χέρια
σε βαθυγάλαζα να ερθούμε
ύψη ολόασπρα περιστέρια.
Να πούμε λόγια που του κόσμου

δε γρίκησε η πυκνή κατάρα
και πιο σιμά στα χρυσά νέφη
να σμίξουμε κάθε λαχτάρα.
Ω! Είν’ στιγμές εκεί τα χρόνια
και σαν αστέρια οι μαργαρίτες

και στις νυχτιές του ωραίου Απρίλη
όλα τ’ αστέρια αποσπερίτες.
Έλα! Μ’ ολόγειρτο κεφάλι
στη χάρη τ’ αλαφρού σου ώμου
μονάχους να μας βρει το βράδυ,

στο μισανέβασμα του δρόμου!