Μετά τη βροχή ο άνεμος -γυαλί γδύνει τον κόσμο.
Διασχίζοντας έναν άδειο χώρο, ερημικά δεντρα πεταμένα
– αντίο στα παλιά πράγματα.
Ήρθαν κι άλλοι χθες στον ύπνο μου,
παραμιλώντας για δάση και πολιτείες αφημένες στο χιόνι.

Όμως τα μάτια τους κόκκινα και τα μαλλιά τους άσπρα
κι ο ύπνος βλαβερό δεντρο γεμάτο έντομα.
Τερμίτες στο χώμα άνοιγαν εκείνη την τρύπα όπου θα καταστραφεί ο καρπός,
θα εξοντωθούν οι εχθροί, θα γίνει το πάλεμα με το βράχο-σιτάρι.
Το κορίτσι με τα σπίρτα μια εξεγερμένη γυναίκα, κόκκινη από τη φλόγα του πάθους της.
Τώρα έχει νόημα. Τη λένε Ρόζα.

Στο δικό μου μάτι κρύβεται μια εικόνα στυγνή,
ένα κατεστραμμένο τοπίο με υλικά κατάρρευσης,
ένα μυαλό-στάχτη που σκέφτεται μόνο του,
αρνούμενο να κινήσει μέλη που δεν του ανήκουν.

Μπαίνω σε μια κλίμακα.
Κλείνω τα μάτια.
Ονειρεύομαι ένα άγριο ποτάμι.