Όπως πολύ συχνά μια κάποια λέξη
από κουβέντα δυο αγνώστων διαβατών,
που άρπαξε τ’ αυτί σου έτσι από έξη,
-κλεφτά και φευγαλέα- δυνατόν
να σου θυμίζει κάμποσα ιδικά σου,
βάσανα, πόθους, όνειρα ή ελπίδες
ή κάποια γεγονότα ξεχασμένα,
κάτι που κάποτ’ άκουσες και είδες,
έτσι προχτές κι εμένα
του Γεναριού που μ’ έδερνε, το ψύχος
μου θύμισε... το Γιάννη τον Ψυχάρη.

Πάει κι αυτός... Εσβήστηκεν ησύχως
χωρίς καλά να πάρουμε χαμπάρι.
Το έργο του ολάκερο, μια μπλόφα
που σήμερα κανένας δεν τη χάβει,
υποχωρεί και χάνεται και λυώνει,
σα μια ντομάτα πού `πεσ’ απ’ την κόφα
την προσοχή λαθούσα του μανάβη.
Την πάτησαν, ετρέξαν τα ζουμιά της,
λερώσαν ένα φίνο παντελόνι
και κόντεψε να σκοτωθεί, σκούζων αράς
γλιστρώντας πα σε δαύτη ένας διαβάτης.
Τέλος... ας τύχει γαίας ελαφράς.