Όπου θαρριέται για καλό,
και δίχως δοιάκι ανοίγεται,
τον βρίσκ’ η μπόρα στον γιαλό
και ναυαγεί και πνίγεται.

Όπου σκαρώνει μια φωλιά
σ’ έν’ άστατο κοτρώνι,
πριν ή καθήσει μία σταλιά,
γυρνά και τον πλακώνει.

Όπου γλιστρήσει, αν πιασθεί
στων αλλωνών την ανθρωπιά,
θα τον σκουντήσουν να χαθεί,
να μην ορθοπατήσει πια.

Χαρά στον, που δεν αρμενά,
κι έχει στεριό το σπίτι του,
κι ουδέ τον ξένο προσκυνά,