Ένας βράχος στα βουνά
συλλογιέται μοναχός του.
Ένα ρυάκι, που περνά,
κάτι τραγουδάει εμπρός του.

Μία ανεμώνη, που ανθεί
εις τον βράχος τηριγμένη,
να νοήσει προσπαθεί
το τραγούδι τι σημαίνει.

κι όλο σκύφτει πιο πολύ
και ξεχνά το στηριγμά της.
Τι τραγούδι να λαλεί
ο τρεχάμενος διαβάτης;

Τραγουδεί για μία αγκαλιά,
που με πόθον ανοιγμένη
στην χρυσήν ακρογιαλιά
μέρα νύχτα τον προσμένει.

-Αχ κι ας ήμουν, λέγ', εγώ
κείνη που θα τ’ αγκαλιάσει!
Και τα ρεύμα το γοργό
σκύβ’ η λουλουδιά να φθάσει,

Μα, σαν έσκυβ’ έτσι δα
το νερό με την ορμή του
τα φυλλάκια της μαδά
τα κατρακυλά μαζί του.

Τώρα στέκει μαδητή,
στέκει στέλεχος μονάχο!
Διατί, άχ! Διατί
ξεστηρίχθηκ’ απ’ τον βράχο!