Τώρα, π’ ανθίζ’ η κυκλαμιά και κάθε σπόρο, πο `χει
κρυφό κρεβάτι μες τη γη, ξυπνά το πρωτοβρόχι,
που πριν αρχίσουν οι χιονιές, η πάχνη, τ’ αγριοκαίρι,
ξεγελασμένα τα κλαριά με τη στερνή γλυκάδα,
π’ ολόγυρα σκορπίζοντας σκορπά το καλοκαίρι,
στολίζονται με μυρωδιές, μ’ ανθούς, με πρασιναδα,
τώρα, παιδί μου, εζήλεψες το στείρο το σκοτάδι,
του τάφου τα στολίσματα, την ερημιά, τον Άδη!

Μοσχοβολά η αλιφασκιά, μικρή μου Ναθαλούλα,
τα ρίκη, οι δάφνες, οι μυρτιές ποτίζονται δροσούλα,
και τον αγέρα πλημμυρούν με την αναπνοή τους.
Στον ήλιο του φθινόπωρου, σα ζωντανά λουλούδια,
οι καλογιάννοι χαίρονται. Με τη γλυκιά φωνή τους
στο βάτο που ακουρμαίνεται λαλούν τα στεφανούδια
τα βάσανα της ξενιτιάς... Και συ στο γέροντά σου
στέλνεις παιδί μου, ανέλπιστα τα νεκρολίβανα σου;

Στον πολυτάραχο γιαλό του κόσμου μιαν ημέρα
διαβάτης ανυπόμονος περνά σαν τον αγέρα.
το πάτημά του εφάνηκε στον άμμο μιαν αυγή
άγριο το κύμα πέρασε τη νύχτα και το σβει...