Κοιτώ μέσα στα μάτια σου βροχές
διακρίνω φώτα και σκιές να τρέχουν
υπνοβατώ χωρίς να με προσέχουν
καθώς κυλούν στα βάραθρα εποχές.

Δεν έμαθε κανείς για τον νεκρό
βρέθηκαν ίχνη κηπου στ’ όνειρό του
πυρομανείς διασχίζουν τη Διδότου
τα παραμύθια γέμισαν νερό.

Χάνομαι σ’ ένα βάθος προσμονής
κρύβομαι σ’ ένα σώμα δανεισμένο
φέγγει μπροστά μου βλέμμα δακρυσμένο
μα πίσω από το δάκρυ του κανείς.

Η πόλη; Σαν σταθμός του Ηλεκτρικού
μισόφωτη – με μάτια νυσταγμένα
σ’ αναζητώ σε βήματα σβησμένα
στα σχήματα ενός άλλου σκηνικού.

Ο χρόνος; Κάτι σαν υποτροπή
σαν μια παλιά θαμπή φωτογραφία
γράμματα χαραγμένα στα θρανία
λόγια που τα σταμάτησε η σιωπή.

Κι ο ποιητής; Σ’ ένα τοπίο γυμνό
μεταμφιεσμένος σε κρανιοσκόπο.
Πάλι ξυπνώ σ’ αυτόν τον ξένο τόπο
ψάχνοντας δρόμο σπίτι κι ουρανό.